خودمم خسته شدم از این چسناله های بی پایان (همین جا هشدار میدم اگه شمام خسته شدین نخونین این پستو) اما این مغز قلب مریض درمان نمیشه، حداقل نه به این زودی، نه تا وقتی که این خاطرات به پررنگی و وضوح روز اولشونن
امروز پا شدم نزدیک یه ساعت ذهنم پرواز میکرد با فکرام علت میزدم توی تخت خواب، مرور میکردم و فکر میکردم. بعد یه ساعت خودمو قانع کردم پاشم و با یه حالت ناامید و بی هدف پاشدم و یه روز عادی عین بقیه روزا رو شروع کردم.
بعد ناهار، دخترخاله ها و پسرخاله ها داشتن مدرسه ی موش ها میدیدن، یاد تو افتادم اون موقعی که بعد سه ماه از یه گوشه اونور دنیا برگشتی ایستگاه ولیعصر قرار گذاشتیم که اونموقع ها تئاتر شهر نبود دیدمت تو اون راهروئه که به دیواراش عکسه! مانتوی نو خریده بودم، راهراه آبی و سفید، با شلوار کرم قهوه ای که به رنگ کمربند مانتوم میخورد، با کفشای سرمه ای که پاپیون کرم قهوه ای داشت و اونروز همه بم گفتن کجا داری میری؟؟؟ چرا همیشه اینجوری نمی پوشی؟؟؟ و من رو ابرا بودم که بعد سه ماه میبینمت! دیدمت، دنیا رنگی رنگی بود، رفتیم سینما مدرسه موش ها دیدیم و چقدر از دست اون آقاهه که صندلی کناریمون بود خندیدیم!!!
چند ساعت بعد مامانم اینا گفتن بریم میلاد نور، حاضر شدیم و رفتیم! طبقه سوم! همون جایی که دست بند اسمتو خریده بودم به مناسبت چهارمین سالگردمون و اون روز با پ رفته بودیم و تحویل گرفتیم و بعد من اون روز فهمیدم در زایمان طبیعی بچه از کجا خارج میشه!!! :)) تا قبل اون روز نمیدونستم و توام گفتی پارسالش فهمیدی پ کلی به ما خندید که چقدر شماها اسکلین!!!
بعد توی اون خیابونه قدیم زدیم که با هم خوشمزه ترین ساندویچ دنیا رو خورده بودیم، روی نونش پر پنیر بود و گوشتش واقعن خوشمزه بود و اون روز چشات برق میزد، اون روز خدا بهمون لیخند میزد!
بعد از روی پل صنعت رد شدیم ،جایی که اولین عکس دو نفرمونو ازمون گرفتن و تو ادا درآوردی مثلن دست انداختی دور گردنم، توی اون عکس چشامون برق میزنن و لبامون و دلامون میخندن، پ و ه هم از ذوق واسه ما دوتا داشتن میمردن!
بعد اومدیدم خونه کسی که با خونه شما چند تا کوچه فاصله داره و دوهزار بار ازون مسیر با هم رد شدیم، از جلوی اون خونه فامیل ما بارها رد شدی و من پشت پنجره وایسادم و باهات بابای کردم
نمیتونم فراموش کنم، واقعن نمیشه…
