این نه بحث خداشناسیه نه بخث اعتقادیه نه هیچی!
بیاین برای یه بارم که شده یه کم منطقی به قضیه نگاه کنیم. میشه اینجوری شروع کرد که یه کم با اعداد و ارقام ور بریم.
ما کجا زندگی میکنیم؟ روی زمین. زمینی که دور خورشید میگرده و حجمش یک میلیون و سیصد هزار برابر حجم زمینه. خورشیدی که هر ثانیه صد و پنجاه میلیون تن بمب هیدروژن توش منفجر میشه. خورشیدی که یه ستاره ی کوتوله از بین حدود دویست سیصد میلیارد ستاره کهکشان راه شیریه. این کهکشان فقط یکی از صدها میلیارد کهکشانی هست که بشر تا به حال تخمین زده که وجود داره و میگن بعضی کهکشان ها هستن که نور ستاره هاشون از آغاز خلقت تا حالا به نرسیدن به ما.
حالا بریم سراغ فاصله ها. فاصله ما تا ماه یک ثانیه س اگه با سرعت نور بریم و فاصله ی ما تا خورشید هشت دقیقه و بیست ثانیه (با همون سرعت نور). نزدیک ترین ستاره به خورشید فاصله ش حدود چهار سال نوریه. نزدیک ترین دو سمت کهکشان راه شیری حدود صد و بیست هزار سال نوری فاصله دارن. نزدیک ترین کهکشان به ما دو میلیون و نهصد هزار سال نوری با ما فاصله داره و دورترین کهکشانی که بشر کشف کرده چهارده میلیارد سال نوری با ما فاصله داره!
وسعت آسمون بالای سرمون غیر قابل وصفه!
اگه یه کم بخوایم بریم سمت حدیث امام صادق گفته که دوازده هزار عالم داریم که هرعالم که یه پله میره بالا نسبت به عالم قبلی مثل بیابونه به یه حلقه وسطش! همه داستان ستاره و اینا هم میگن در آسمون اوله و هفت تا آسمون داریم. جالب تر اینه که انیشتین گفته نبست دانسته های ما به ندانسته هامون مثل یه دونه ی شن تو ساحله به خود اون ساحل!
خب من همه ی اینا رو گفتم که به اینجا برسم که این همه عظمت و بزرگی رو خدا بیخود خلق نکرده. اگه انسان قرار بود بخوره و بخوابه و هدف زندگیش لذت بودن و حال کردن و غرایض جنسی بود، این همه آب و تاب نیاز نداشت. خود خدا گفته این ها رو رام و مسخر بشر کرده و اگه به حکمت خدا یه ذره معتقد باشیم باید این سوالو از خودمون بپرسیم که چرا؟؟ خدا برای چی این ها رو مسخر کرده برای ما؟؟ ما قرار بوده به کجا برسیم؟؟
ما خیلی از این چیزی که هستیم باید فراتر بریم وگرنه ذره ای به چیزی که خدا از ما انتظار داره حتی نزدیک نمیشیم…
دنت یو ثینک سو؟
