می نویسم تا یادم باشد...

کاش دغدغه های زندگی در حد استرس دیکته پاتخته ای میموندن!

شاید مشکل اینه اونقدر که جسمن بزرگ شدم و آرزهامم با جسم فیزیکیم رشد کردن، خودم از نظر روحی و عقلی بزرگ نشدم و این یعنی تضاد! یعنی میخوام به چیزای بزرگ برسم اما ظرفیت تحمل سختی هاشو ندارم!

این استرس ها دارن منو میکشن...

یه آرامشی باید باشه بشینه توی کل وجود آدم، نه اینکه با حرف زدن و استدلال و منطق سعی کنی خودتو قانع کنی که چیزی برای ناراحتی وجود نداره!

منظورم اینه نباید به خودت یادآوری کنی خدا هست، خدا باید در کل وجود تو جریان داشته باشه بدون یادآوری...

اگه از پتانسیل سکوت خبرداشتیم شاید یک دهم واقعیت حرف میزدیم

با سکوت میشه آدما رو جوری ترییت کرد که ده سال جیغ کشیدن و بالا پریدن حتا بهش نزدیکم نمیشه!

توفیق اجیاری یعنی ریدینگای تافل!

میدونین دایناسورا چجوری منقرض شدن؟

یه شهاب سنگ گنده میخوره زمین، یه ابری از غبار به وجود میاد، بعد نور خورشید به زمین نمیرسه و باران های اسیدی میاد و در نهایت غذای دایناسورا از بین میره! و این بیچاره ها از گرسنگی میمیرن!

بعد حالا میدونین چجوری فهمیدن؟

ایریدیوم یه عنصریه که تو زمین کمه خیلی، بعد یهو تو فسیلای دایناسوری میبینن خیلی زیاده، یه ایده میزنن که شهاب سنگ خورده زمین (چون بعضی شهاب سنگا ایریدیوم زیاد دارن!) بعدچند وقت بعدش یه محل اصابت یه چیز خیلی گنده رو میبینن که میفهمن ۶۵ میلیون سال پیش خورده بوده زمین که دقیقن زمان انقراض دایناسورا بوده!

داشتم فکر میکردم چقدر رشته های جالب هست که ما فقط ازونا مهندسیو داریم، بیخود نیست این مملکت انقدرررر بیکار داره! خلاصه که ناراحتم چرا نرفتم باستان شناسی و فسیل شناسی بخونم :دی

عشق که یه بار نشسته باشه توی کل جونت، پرت کرده باشه، امکان نداره بره بیرون، امکان نداره فراموش شه، هرچیم سعی کنی فرقی که میکنه اینه که خودتو خر میکنی و یه مدت یادت میره اما کافیه اسمش بیاد یا ببینیش تا کل معادله های مغزت به هم بریزه تا یه "حس" مث سلول سرطانی شروع کنه تکثیر شه مولکولاش پخش شه توی کل وجودت پر شی دوباره و ...

تصمیممو گرفتم. وایمیسم تا هروقت که بتونی دوباره همون آدم همیشه شی، هیچ کس توی این دنیا نمی تونه حال منو مثل تو خوب کنه، هیچ کس نمی تونه منو اونجوری از ته دل بخندونه که تو میخندونی... تو جواب تمام معادله های زندگیمی که نصفه ولشون کردم چون جوابی براشون نداشتم

تو دلیل تمام خنده ها و گریه های منی، با تو خدا رو دیدم، با تو عشقو پیدا کردم، با تو یاد گرفتم فکر کنم و ببینم... چشمای بسته منو تو باز کردی، تکثیر شدی توی وجود من و برق چشمام شدی، با چشم تو دنیا رو دیدم... تکثیر شدی توی وجود من و توی قلبم ته نشین شدی... هرسال که گذشت بیشتر ته نشین شدی تا اینکه انقدر به دیواره های قلبم فشار آورد که قلبم منفجر شد از دوست داشتن و داد زدم،داد زدم که همه بدونن... تکثیر شدی رفتی توی مغزم... به ویروس "تو" دچار شدم و فکرام و کارام بوی تو رو گرفت, با تو حافظ معنی پیدا کرد، با تو واژه ها معنی پیدا کردم، با تو آهنگا قشنگ تر شدن، با تو حسا عمیق تر شدن چه غمش چه شادیش...

این که نخواستم ببینمت شاید مال این بوده که همیشه ته دلم میدونستم این آخر ما نیست، این نمیتونه آخر ما باشه... خدای قصه ما میدونه واقعیه

این که از من از چند ماه پیش تا الان یه روزم بدون یاد تو از خواب پا نشدم و یه روزم بدون یاد تو نخوابیدم نمیتونه دروغ باشه 

خدای قصه ما یه پایان قشنگ چیده برامون صبور باش فقط...

باید کولمو بندازم رو دوشم راه بیفتم دور دنیا دنبال جواب سوالام!

این که خوشحالی واقعیو کجا میشه پیدا کرد؟ چی میتونه باعث شه بدون نیاز داشتن به هیچ عامل خارجی شاد بود؟

اگه خانواده و دوستات نباشن، چی باعث میشه خوشحال باشی؟

خوشحالی از کجای آدم میجوشه غل غل میزنه بیرون؟

واقعن مهمه آدم روزاشو شب نکنه، مهمه که هر روزت با خوشحالی شب شه...

-اگه ازدواج کردم بت بگم؟ناراحت نمیشی؟

+بگو، همیشه اطلاع داشتنش از نداشتنش بهتره

من هیچ وقت آدم خداحافظی نبودم

حتا حالا که داری میری برای همیشه و ممکنه این آخرین بار باشه که فرصت دیدنتو داشته باشم

این هفته همه چی تموم میشه

سوار هواپیما که شدی، با ارتفاع گرفتنش خونه ها کوچیک و کوچیک تر میشن و محو میشن آخر

خاطرات مام همین طورن، کوچیک و کوچیک تر میشن تا... 

هرجا هستی خوشحال باشی دوست قدیمی

ناراحت ترین آدم دنیام که باشی، 

ماه میتابه هنوز

و خورشید فردام طلوع میکنه

ناراحت ترین آدم دنیام باشی،

کسی نمیفهمه اگه نخوای 

فقط تویی و اشکات

تویی و فکرات، تویی و یه مشت خاطره که انقدر شیرینن که نمی تونی فراموششون کنی

ناراحت ترین آدم دنیام باشی،

میتونی به ماه نگاه کنی و فکر کنی اونم همین ماهو میبینه،

اونم شاید دراز کشیده و ساعدشو رو پیشونیش گذاشته و فکر میکنه

به خیلی چیزا شاید فکر کنه

به روزایی که با هم بزرگ شدین، پاییزای رنگی رنگی که دنبال هم دویدین، گلوله برفایی که به هم پرت کردین، به حسایی که نگفتین و به حسایی که گفتین

به فاصله... آخ که قلب آدم درد میگیره از این کلمه

فاصله ای که مثل مار چنبره زد روی یه حس، دورش پیچید و فشارش داد و فشارش داد و فشارش داد...صدای حس درنیومد اما استخوناش بالاخره زد بیرون

بعد مار بلعیدش و خوشخال بود ازطعمه ش! بعد باد شد تا بره سراغ یه حس دیگه

تا شاید یه آدم دیگه مثل من به ماه نگاه کنه و بخواد برای یه بارم که شده خورشید طلوع نکنه، ماه نتابه که احساس کنه دنیام از غم اون ناراحته

اما ماه میتابه هنوز و خورشیدم طلوع میکنه

فردا یه روز دیگه س...

عشق را میان دستان مردی جستجو کن که با همان دست ها روحش را شکافته باشد، زیر و بم خواسته ها و آرزوهایش را بداند، خودش را بشناسد...