چهارشنبه ۱۲ آبان ۹۵
وقتی عادت میکنی با درد زندگی کنی، وقتی اشکی دیگه نیست که بریزی بلکه آرومت کنه
درد میشینه توی قلبت، نه یه روز، نه دو روز، نه یه ماه، بیشتر...
اونقدر میمونه اونجا تا به زانو دربیارت، ویرونت کنه، نابودت کنه، داغونت کنه
اون موقع س که میخوای خودت خودتو داغون تر کنی بلکه به اون نابودی برسی و تموم شه
هرچیزی بهتر از تحمل اون درده، حتا نابودی
اما با فاصله گرفتن از آدما، با دور شدن از چیزای خوشحال کننده، با فاصله گرفتن از خدا و تلاش برای غرق شدن هم هیچی حل نمیشه
درد اونجاست،
یاد میگیری باهاش زندگی کنی،
یاد میگیری بی تفاوت از کنار همه چی رد شی...
